Yeni Başlangıç & Yeni Hayat

İŞİMİ BIRAKTIM!!!

İnanması güç ama 1 buçuk senenin ardından o hiç sevmediğim işi bıraktım, hem de başka bir iş bile bulmadan bıraktım. Bir anda tak etti ve yeter dedim...


Kiminle konuşsam sürekli yakınıyordum, hep işimden ve hayatımdan şikayet ediyordum. Sonra kendimden sıkıldım, sürekli aynı şeyleri anlatmaktan bunaldım. Anlattıkça bir daha yaşıyordum o can sıkıcı olayları ve hiç bir yararı yoktu. Bir gün bir arkadaşım aynen şöyle dedi. "İrem yeter!!, ya kabullen ve işine devam et ya da bir değişiklik yap, bu beğenmediğin durumu değiştirecek bir şey yap, ya da ben seni artık dinlemeyeceğim".



İlk başladığımda çok saçma sapan bir görevim vardı, dedikodu dışında konuşacak hiç bir şeyi olmayan zeka yoksunu insanlardan yemediğim işitmediğim laf kalmazdı, kimse sesini çıkarmadan izliyordu derken, biri durumu fark etti ve bir anda müdürlük pozisyonuna atandım. Bir lise stajyerinin rahatça yapacağı işleri yaparken sindirildiğim için kimse bu yeni pozisyonumu sallamadı. Yine adam yerine koyulmamıştım, üzerimde bir ton sorumluluk olmasına rağmen kimseye hiç bir şey anlatamıyor, yardımcı olmalarını sağlayamıyordum. Yurt dışını geziyordum, yalnız yaşıyordum ama aldığım para çok gülünçtü. Biz seni yükselttik sen de  bu parayı kabul edeceksin dediler, etmedim, kaç kez istifa ettim, değişecek dediler, kimse beni sallamıyor beni kabul etmiyorlar dedim, konuşuruz dediler, benim departmanımda çalışan elemanıma benim dışımda herkes iş yaptırıyordu, kimse beni bir tarafına takmıyordu, sürekli saçma sapan mailler alıyordum, hissediyordum burada kimse beni sevmiyordu...

Her akşam işten dönünce internetten yemek sipariş ediyor, hemen yiyip saat 8 de uyuyordum. Sabahları ağlayarak uyanıyor, üstüme rastgele şeyler geçirip, gram makyaj yapmadan, üstesinden gelemediğim bir işe gidiyordum... Bu döngü aylarca sürdü, tam 12 kilo aldım. Hafta sonları ailemin yanına geldiğimde resmen zehir ediyordum 2 günlük tatilimi. Babam psikolojimin iyice bozulduğunu anlamıştı. Uyumadığım ve yemediğim zamanlarda bir kaç arkadaşla dışarı çıkıyordum, hiç zevk almıyordum, suratım hep asıktı, aklımda hep bir sonrakinin yapılacak işleri vardı...

Bir gün yeter dedim, tüm bu oyunlara, aşağılamalara, hakaretlere ve ego savaşlarına daha fazla katlanamazdım. Burada daha fazla çalışamazdım, ya durup savaşacaktım ya da bırakıp gidecektim. Kalıp uğraşmanın bir anlamı yoktu çünkü hayatımda bu insanlardan nefret etmeye devam edecektim, onlar hiç bir zaman beni kabullenmeyecekti... HAYIR demediğim için kullanılmaya devam edilecektim, bundan daha iyisini hak ettiğimi biliyordum.

İstifa dilekçemi verdiğim anda özgürlüğümü tekrar kazanmış oldum. Ne yapacağıma dair en ufak bir fikrim yoktu, yurt dışı seyahatleri, ekonomik özgürlüğüm az da olsa kazandığım para.. hepsi bitmişti. Tek bildiğim bu yeni bir hayat beni bekliyordu. Hiç kimsenin bana orada davrandıkları şekilde davranmalarına izin vermeyeceğime yemin ettim. Kesinlikle kilo verecektim. Ailemle geçirdiğim huzursuz ve mutsuz hafta sonları son bulacaktı. Tekrardan arkadaşlarımla düzgün konuşmalar yapabilecektim...